Een koopje en mazzel.

Vrijdag 9 augustus 2013

Vanmorgen zijn we vroeg op pad gegaan. We wilden naar Mount Snowdon. Volgens informatie in de folder kan je het beste van tevoren online boeken. Nou, dat hadden we dus niet gedaan. Gewoon op de bonnefooi er naar toe.
De rit er heen was een belevenis op zich: het was kiezen voor allerlei kleine binnenweggetjes of met een behoorlijke boog over ''snelwegen''.
De eerste afslag in de kleine binnenweggetjevariant, daar stond een bord: niet geschikt voor lange voertuigen, en een bord max. 20 mph vanwege losse steenslag. Dus acuut gestopt, gekeerd, 10 minuten geluisterd naar ''herberekenen'' van de Garmin. Toen snapte hij het, dachten wij. En hup, werden we er weer van af geleid, een straat in, nu niet geschikt voor brede voertuigen. Dus weer keren, eigen weg zoeken, Garmin op dempen gezet en via de kaart van Wales een betere route gezocht.
Om 10.45 parkeren wij vlak bij de ticket office van de Snowdon Railway. Wij een kaartje kopen. Zien we dat de eerste trein die beschikbaar is om 16.30 rijdt, de stoomtrein, en om 17.30 de dieselvariant. Met andere woorden: we zouden tot eind van de middag moeten blijven wachten. Nou daar hadden we dus helemaal geen zin in.
Ineens wordt Lia op haar schouder getikt: Kaartjes kopen, mevrouw? Nee, niks zwarte handel, of gejatte kaartjes. Twee mensen hadden voor henzelf en hun vrienden online 4 tickets gekocht voor de trein van 11.30. Die vrienden hadden kennelijk vertraging en haalden het niet. En gekochte tickets nemen ze niet terug. Voor een speciaal prijsje hebben we ze van ze overgenomen. Zij blij, wij blij. En nog snel in de trein ook.
Er waren coupés voor 10 personen, maar met z'n achten zaten ze al vol. Dus wij met een schoenlepel er bij gepropt, en toen naar boven. Je weet niet wat je ziet! Het treintje rijdt de hele tijd schuin omhoog, nergens een stukje vlak. En gaat naar 1045 meter hoog. Vanaf 900 meter wisten we zelf ook niet wat we zagen, omdat het mistig werd. En bovenop konden we helaas niets zien, behalve het top-station en de souvenirshop.
Naar beneden zaten we een stuk ruimer. Er waren een paar mensen die lopend terug gingen, dus de schoenlepel was niet nodig.
Eenmaal beneden hebben we daar gedineerd: Quarterpounder met friet, zodat we vanavond ons met een sneetje brood moeten tevreden stellen.
De terugrit werd toch een beetje gedomineerd door onze Garmin. Hij (of zij) liet ons nu alle gemiste weggetjes van de heenweg pakken. En inderdaad, ze waren niet zo geschikt voor lange en/of brede wagens. En omdat wij toch een beetje in die categorie vallen, viel het niet mee. Gelukkig reden we overal steeds voorop in de file.
Bij Porthmadog zijn we weer even gaan boodschappen doen. Tot onze verbazing zaten er een Aldi en een Lidl winkel vlak naast elkaar. Deze keer viel onze keus op Aldi, vanwege de lekker toegankelijke parkeerplaats.
Met een auto vol levensmiddelen gingen we weer terug naar Llechwrd.