Springende vissen

Zondag 14 augustus 2016.

Vanmorgen heeft Jan eerst vroeg een wandeling over het terrein van Haughton House gemaakt. Langs de rivier de Don loopt een trimbaan en een wandelpad. Na een paar stevige rek en strek oefeningen ging het wandelen stukken beter. Helaas geen trollen gezien, wel een lelijk oud vrouwtje met een hond, zonder bezemsteel, maar wel met een ballenzwiepding voor d'r hond. Leuk detail: ze kon niet mikken, waardoor het hondje de Don in moest om de bal te halen. Dat wilde hij dus niet, maar hij wilde zonder bal ook niet met haar mee.
Omdat er gedoucht moest worden is het resultaat helaas niet bekend. Vermoedelijk zwemt het hondje nu bij Aberdeen de Noordzee in, want de Don mondt daar uit.
Er zijn 3 douches, en er stonden 2 Spanjaarden onder de douche en 1 Schot. Drie andere Schotten stonden te wachten en dus ook 1 Nederlander. Kennelijk dachten de Spanjaarden dat de douches ook als zwembad te gebruiken zijn, want ze bleven eindeloos lang douchen en maar praten. Waarover is niet bekend. Toen Jan eindelijk aan de beurt was en later gedoucht en wel terugliep naar de camper stonden de Spanjaarden nog steeds onder de douche. Wat moeten die vuil geweest zijn!
Hierna Lia wakker gemaakt en lekker in het zonnetje voor de camper ontbeten. De spullen opgeruimd, water en de cassette nog even geleegd en op pad. Eerst 15 flessen in de container gedaan.
De route was maar kort: op naar Cruden Bay, waar een mooie camperplaats aan het haventje is. Onderweg bij ons favoriete internetcafe met een hoofdletter M even contact met het thuisfront gehad. Daar ook geconstateerd dat onze internetstick het wel degelijk deed, maar goed: elke smoes om naar de Mac te gaan is goed.
Bij de buren, de Lidl, nog wat boodschappen gehaald, en vervolgens verder naar Cruden Bay. Om plm. 14.00 uur waren we ter plekke. Het is inderdaad een mooie plek. Er stonden 3 campers, maar wij konden daar wel bij. Ruimte zat! We staan pal aan het water, achter een hek op een muurtje. De meeuwen schreeuwen, en van tijd tot tijd zien we vissen uit het water springen.
Jan is even een stuk gaan fietsen, om de baai heen, en heeft vanaf de overkant Lia gebeld om te laten zien waar hij stond. Lia met de verrekijker zoeken, Jan zwaaien. Afijn, na pakweg 10 minuten kon Lia bevestigen: ik zie je.
Ons mooie plekje wordt nu wel iets minder mooi. Waar we eerst een Belg en een Engelsman als buren hadden, zijn we nu ingesloten door 2 andere campers, een Italiaan en een Fransman. De EU op zijn kleinst. De Duitser die er ook even was ging op een gegeven moment weg, het werd hem te veel.
Straks gaan we nasi eten en daarna een stukje fietsen.