Edinburgh(3)

Dinsdag 9 augustus 2016.

Bacon and eggs, daar komen ze de tent wel voor uit. We vertrekken na dit heerlijke ontbijt met de bus naar Edinburgh. Een rit van 50 minuten, voor maar 1 pond 60.
Laura, Kevin, Brian en Maria namen een dagkaart voor 4 pond, want die wilden nog het een en ander gaan doen/bekijken in Edinburgh. Bij Princess Street scheidden onze wegen. De jongelui gingen naar Arthur's Seat, die werd door Laura, Brian en Maria bedwongen, terwijl Kevin van onder af alles in de gaten hield en genoot van wat er zoals langs kwam. Laura was erg trots, want waar ze 5 jaar geleden dit niet durfde, heeft ze het hem deze keer maar mooi gelapt. En uiteraard Brian en Maria ook!
Lia en Jan zaten ondertussen op een bankje, waar ook van alles langs kwam. Echt wel rare jongens die Britten. Bijv. iemand in een keurig pak, compleet met stropdas en dan met een korte broek. De hele wereld zie je daar voorbij komen, want er is behalve de Tattoo ook nog een internationaal straatkunst festival, de Fringe, gaande. Dus zie je iemand met een skelet als een marionetpop dansen op allerlei muziek, er speelde uiteraard een meisje in schotse dracht op een doedelzak, er was een japanse band die zong en danste enz.enz.
We hebben allemaal ergens wat gegeten, want Edinburgh is één groot eethuis. Lia en Jan hebben een tour gedaan met een hop-on-hop-off bus. Lekker boven in een open touringcar. Na 5 minuten begon het te regenen, dus lekker regenjas aan en bibberend luisteren naar een gids. Eentje van het soort: je houdt hem een microfoon voor, en aan het eind van de rit, 1 uur, pakken ze de microfoon af, anders blijft hij praten.
Het mooie was: deze bus kwam vrij dicht bij de toegang naar de Tattoo. En deze kaart is 24 uur geldig. Dus gingen Lia en Jan 's-avonds ook met deze bus mee naar de Tattoo. Nu wel beneden in de bus! Daar aangekomen zag een steward dat Lia niet gemakkelijk liep, en werden we uitgenodigd om ons aan te sluiten bij de groep mensen met stokken, rolstoelen, 1 been, gewoon oud en/of krakkemikkig enz. Deze groep mocht als eerste naar binnen. Opvallend was wel dat ze toen ineens veel sneller liepen dan daarvoor. Kennelijk wisten ze dat als je slecht ter been bent je als eerste naar binnen mag. In ieder geval hebben wij dit ons gewoon laten overkomen.
De Tattoo was een belevenis op zich: de tribunes zaten stampvol, terwijl er op het plein, de Esplanada, een show gegeven werd door drum/tamboer/pipes-bands en highland-dancers. Er was ook een groep, genaamd de IMPS, van jonge kinderen die op motorfietsjes een show gaven. Deze kansarme kinderen zijn door een groep militairen van een of ander Brits korps ''geadopteerd'', en geven nu al jaren optredens weg, waarvoor uiteraard heel serieus getraind wordt. Over alle optredende korpsen werd door de speaker verteld wat hun achtergrond was. Het mooie was dat de bands allemaal ook af en toe iets populairs speelden, maar ook de traditionele dingen. En uiteraatrd het volkslied en Auld Lang Syne. En iedereen zong daarbij mee. Op de muur van het kasteel was tijdens de optredens steeds een lichtshow, en geregeld was er vuurwerk, met uiteraard ook knallen, waar dat in het verhaal te pas kwam. Want het is wel de Militaire Taptoe.
Het was een indrukwekkende avond. Lia sloot het feest af met een ritje in een fietstaxi naar beneden. Er stond een handige zakenman met zo'n ding op een hoek, alsof hij op ons stond te wachten. En omdat ze best wel moeilijk liep hebben we haar er in gezet. Echt aandringen hoefde trouwens niet. Ze was er zo! De rest kwam na een tijdje ook bij de bushalte, waar bleek dat onze laatste avondbus al weg was. Dus een half uur wachten op de nachtbus en naar de camping terug. Om 01.30 uur konden we ons bedje in.